Er was iets bijzonders aan de hand met onze zoon. Dat wisten we al vanaf dat hij geboren was. Toen hij naar de peuterspeelzaal ging, werd dat gevoel sterker. En ook op de basisschool groeide onze ‘onrust’ hierover. Toen hij acht jaar was, besloten we te onderzoeken wat er aan de hand was. Hij bleek autisme te hebben. De puzzelstukjes vielen op hun plek, we waren opgelucht. We kregen hulp in hoe we met hem om konden gaan. En hij kreeg ook hulp. Hij is inmiddels volwassen en het gaat goed met hem. Maar dat is niet vanzelf gegaan. Samen met hem zijn we vele malen gestruikeld en weer overeind gekomen.

 

Wel of niet
Ik krijg van ouders soms de vraag: moeten we wel of geen diagnose laten stellen? Die vraag is nog niet zo simpel te beantwoorden. Het kan zijn dat het in je gezin niet lekker loopt. Jullie maken je als ouders zorgen. En denken: doe ik het wel goed, heeft mijn kind niet een andere aanpak nodig? Als dat zo is, zoek dan een hulpverlener die je vertrouwt. Dat is heel belangrijk. Voelt het niet goed voor jou en je kind, zoek dan iemand anders.

 

De twijfel kan groot zijn:

 

• Wil ik dat mijn kind voor de rest van zijn/haar leven een label krijgt?
• Ik herken mijn kind wel een beetje in de kenmerken van autisme/adhd/hoogbegaafdheid/… maar niet in alles.
• Het gaat niet alleen maar slecht, we hebben ook goede periodes. Misschien is er niets aan de hand en is het een hoop gedoe voor niets.

 

Neem de tijd
Praat allereerst over waar je over twijfelt en waar je vragen over hebt. Zoek samen uit of het mogelijk is hulp te krijgen zonder dat er een diagnose gesteld hoeft te worden. Maar realiseer je dat het ook beter kan zijn dat er wél een diagnose komt. Laat je in ieder geval niets opleggen door anderen. Je kunt het vragen aan andere ouders, maar jouw kind is niet hetzelfde als hun kind. Je kunt het vragen aan een deskundige, maar die is niet de vader of moeder van jouw kind. Neem er de tijd voor om erover na te denken. En houd altijd vóór alles voor ogen: wat is het beste voor mijn kind.

 

Ik kan voor jouw kind niet bepalen of er wel of geen diagnose nodig is. Ik wil je hier wel een klein eindje mee op weg te helpen. Om mee te nemen in je overweging. Ik heb een aantal voor- en nadelen van een diagnose op een rij gezet:

 

Nadelen

• Met een diagnose ben je er nog niet. Het gedrag van je kind is in kaart gebracht, er hangt een label aan. Maar er moet ook hulp komen.
• Het gevaar is aanwezig dat je kind zijn/haar diagnose wórdt. Alles wat hij/zij doet, wordt beoordeeld in het licht van de diagnose. Maar je kind is meer dan de diagnose alleen.
• “Ik kan er niets aan doen, want ik heb ADHD”. “Ik ben nu eenmaal zo, daar verander je niets aan”. Soms krijgen mensen dit soort overtuigingen na een diagnose. Dit kan groei in de weg staan. Terwijl iedereen kan leren en kan groeien, of je nu wel of geen diagnose hebt.
• Een diagnose kan nadelen hebben voor later (keuring bij rijlessen of bij aanvraag hypotheek, zoeken van een baan: wel of niet vertellen over je diagnose).
• Vaak wordt na een diagnose medicatie voorgesteld. Daar moet je als ouders dan ook een beslissing over nemen.
• Een diagnose heeft het gevaar in zich dat je vooral kijkt naar wat je kind niet kan of heeft.
• Een diagnose maakt dat je kind officieel ‘anders’ is. Veel kinderen vinden het niet leuk om anders te zijn. (Daar kunnen ze wel mee leren omgaan).

 

Voordelen

• Een diagnose geeft rust, er is iets aan de hand en dat heeft nu een naam. Het kan fijn zijn als dat duidelijk is.
• Het kan een opluchting voor ouders zijn als ze beseffen: het ligt niet aan ons. Er is iets anders aan de hand.
• Een diagnose opent deuren: je krijgt makkelijker (speciale) hulp en bijv. extra tijd/rustige ruimte op school.
• Een diagnose kan helpen om beter te bepalen wat een kind nodig heeft.
• Een diagnose kan handvatten geven op welke manier een kind het beste geholpen kan worden.

 

Uniek
Wat het allerbelangrijkste is, is dat jouw kind een eigen, uniek persoon is. Die een eigen, unieke aanpak nodig heeft. Die, of er nu wel of geen diagnose is, zijn of haar hele leven kan leren groeien. Er zijn voorbeelden genoeg van mensen die ondanks of zelfs dankzij een diagnose het heel ver geschopt hebben. Dus, als je kijkt naar je kind, denk dan allereerst: Hij of zij is gewoon … (naam). Een prachtig mooi kind dat alle kansen heeft. En jij mag als moeder of vader je kind helpen om, met vallen en opstaan, zich te ontwikkelen. En een eigen, passende plek te vinden in de maatschappij.