“Wat vindt u Mamma?”

Mijn zoon stond naast mij en keek me afwachtend aan. Ik werd “wakker’’, haalde mijn ogen van het computerbeeldscherm en keek hem aan. Hij verwachtte een antwoord van mij en ik had hem wel gehoord, maar had niet echt naar hem geluisterd…

En nu wilde hij een antwoord op zijn vraag. Maar ik wist niet waar het om ging. Iets wat meester op school had gezegd, zoveel had ik nog wel opgevangen. Maar wat nou precies de vraag was?

 

 

Schuldig

Herken je dat? Dat je kind graag aandacht wil en jij die aandacht half geeft? Ik heb het vaak gedaan en voelde me er achteraf ook vaak schuldig over. Want ik wist maar al  te goed dat een kind vooral graag echte aandacht wil. Het wil voelen: mamma ziet mij, pappa hoort mij. En wat deed ik vaak? Ik deed maar alsof! Omdat ik andere dingen belangrijker vond.

 

 

Speciaal iemand

Misschien herinner jij je een speciaal iemand uit jouw jeugd. Een volwassene die nog altijd een bijzonder plekje in jouw hart heeft. Ik weet zeker dat het iemand was die echt aandacht voor je had, die je zag staan, belangstellend luisterde, jou begreep. Hij of zij deed niet eens zoveel bijzonders, maar voor hem of haar hoorde jij er echt bij, ook al was je nog maar een kind.

 

 

Nu even wachten

Hoe fijn zou het zijn als jij die ene persoon kunt zijn voor je eigen kind(eren)! Of voor een ander kind dat op jouw pad komt. En er is niet heel veel voor nodig. Alleen maar echte aandacht. Oprechte belangstelling. En is het op het moment zelf niet mogelijk, bijvoorbeeld omdat je staat te koken, leg het dan uit: ik ga ondertussen met het eten bezig, maar ik probeer zo goed mogelijk naar je te luisteren. Of: ik moet nu eerst koken, zullen we het er na het eten even over hebben? Zodat het kind weet: er is aandacht voor mij, maar ik moet nu even wachten.

 

 

De volle aandacht

Dus: zet die computer even uit, doe je telefoon in je zak en leg de tablet aan de kant. Ga naast je kind zitten en luister, maak met je lichaamstaal duidelijk dat je er helemaal voor hem of haar bent. En ook als je kind er niet zelf om vraagt op dat moment, kun je ervoor kiezen om samen met hem of haar te spelen, met je aandacht helemaal op hem of haar gericht. En je kind mag zeggen wat jullie gaan doen. Dat vinden kinderen erg fijn!

 

 

Herkansing

En hoe liep het af met mijn zoon? Die keek me nog altijd afwachtend aan. En ik realiseerde me wat voor boodschap ik had afgegeven: ik doe alsof ik naar je luister, door af en toe wat te hummen en ja te zeggen. Maar ik vind eigenlijk mijn eigen zaken belangrijker. Ik schaamde me. Ik draaide me om, weg van het beeldscherm en keek hem aan. “Sorry, ik luisterde niet echt naar jou. Wil je het alsjeblieft nog een keer vertellen?” Gelukkig kreeg ik die herkansing. En terwijl hij opnieuw zijn verhaal deed, keek ik hem aan en bleef er met mijn aandacht helemaal bij. En hij vertelde het graag nog een keer!

 

 

Vind jij het lastig om je kind voldoende aandacht te geven? Omdat er zovéél is wat moet of omdat je vaak blijft steken in negatieve aandacht vanwege geruzie? Ik kan met je meedenken! Vraag een gratis sessie bij mij aan: 20 minuten per telefoon, waarin ik je minstens twee waardevolle opvoedtips geef over echte aandacht of over iets anders waar je mee zit! Of neem contact met me op.

 

Lijkt dat je wat: elke twee weken lezen over alles wat met opvoeding te maken heeft? Gratis in je mailbox? Meld je dan nu aan:

 

ja ik meld me aan