JE KUNT ZOVEEL LEREN VAN KINDEREN - Balans In Je Gezin

JE KUNT ZOVEEL LEREN VAN KINDEREN

Ik vond een stuk dat ik een aantal jaren geleden schreef. Over mijn ervaring met de kinderen die ik begeleidde. Het gaat om kinderen met autisme. Het idee was dat ik hen iets ging leren. Maar heel vaak merkte ik dat zij mij juist veel leerden. Ik wil het stuk graag met je delen, omdat ik denk dat het goed is hier af en toe bij stil te staan. Dat je van een kind zo enorm veel kunt leren! De kinderen regelden het zelf en ik hoefde ze alleen maar te volgen, belangstelling te tonen en af te stemmen op hun behoeftes. Geniet van de voorbeelden die deze prachtige kinderen gaven. (Ik heb hun namen veranderd).

 

Tijd en aandacht voor jezelf


Zoals die keer dat ik bij Laura (11 jaar) kwam. Haar hoektanden stonden op wisselen. Maar dat ging niet erg snel en ze had er zoveel last van, dat ze tegen haar moeder zei: ‘Tandarts!’ Die had een afspraak geregeld en de tanden waren eruit getrokken. Toen ik die middag bij haar kwam, lag ze op de bank bij te komen. Ze kwam in de benen, wilde wat eten, maar er was iets. Ze draaide maar om haar moeder heen. Opeens moest ze overgeven. Toen we alles opgeruimd hadden, gingen we naar haar speelkamer. Laura leek niet ziek te zijn, wel was ze wat rustiger dan anders. Ze ging op haar buik op een grote bal liggen. Ik wiegde haar zachtjes heen en weer en begon haar rug te masseren. Toen ik vroeg of ze wilde dat ik doorging, zei ze ‘ja’. Dus ging ik verder en masseerde ook haar armen, benen, hoofd en gezicht. Heel rustig, zachtjes neuriënd. Dit was alles wat ze op dat moment nodig had. En ze regelde het zelf. Meestal gebruikte ze de bal om op en neer te stuiteren door de speelkamer. Vandaag was de bal onderdeel van de massage, om weer tot zichzelf te komen. Er lagen opdrachten te wachten, die deden we elke week. Maar dit keer hoefde het niet perse. Alleen als zij dat wilde. En jawel hoor, op een gegeven moment stond ze op en ging aan tafel zitten. Ze kon de opdrachten maken.  Ik leerde van haar dat het goed is om tijd en aandacht voor jezelf te regelen wanneer er iets gebeurd is dat je leven ontregeld heeft.

 

Duwtje


Soms moet je daarbij een duwtje in de rug geven, de goede kant op. Jos (15 jaar) bijvoorbeeld, begon tijdens het spelen steeds over ‘huilen’. Gebruikte mijn trui om zijn ogen af te vegen. Ik probeerde eerst duidelijk te krijgen of zijn ogen traanden of dat hij ergens mee zat. Dat laatste leek het geval, hij moest soms een klein beetje huilen, maar ging dan weer over op kletsen over andere dingen. Totdat zijn moeder tegen hem zei: ‘volgens mij moet je gewoon huilen Jos, ga dat maar doen.’ Ze gaf hem dat duwtje in de rug dat hij nodig had. Van Jos leerde ik dat je soms anderen nodig hebt om je te laten zien hoe het er met je voorstaat, omdat je er zelf niet aan wilt of durft. En dat het bevrijdend kan zijn om te ontladen.

 

Ontladen


Dat ontladen speelde ook bij Bas (8 jaar). Hij was vaak heel blij en vrolijk. Maar soms sloeg zijn stemming in één keer om: hij maakte dan klagende geluiden en zocht zijn grenzen op. Vroeg dan om dingen die niet mogelijk waren. Hij wilde bijvoorbeeld iets eten wat die dag niet op het menu stond. Of wilde nog naar buiten als het al tijd was om naar bed te gaan. Daar kon hij dan heel hard tegen protesteren. Het hielp dan om zelf geduldig te blijven en rustig tegen hem te praten. Uitleggen dat het nu niet kon, maar morgen wel. Met in mijn achterhoofd de gedachte dat hij misschien iets had opgezocht om te gebruiken voor zijn ontlading. Hij kon bijvoorbeeld niet vertellen wat er op school was gebeurd. Misschien was hij door iets van slag geraakt. Thuis was dan de veilige omgeving om daarover te ontladen. Hij leerde mij om op zijn gedrag geduldig, rustig en accepterend te reageren. Voor hem en voor mij de beste manier.

 

Vertrouwen


Mika (6 jaar) was een jongen die zijn basisvertrouwen in mensen kwijt was. Hij heeft mij dan ook vaak getest: als ik dit doe, vind je mij dan nog steeds oké? Ik liet hem keer op keer merken dat ik hem dan nog steeds oké vond. En hij gaf mij langzaam zijn vertrouwen. Dat was voor ons beiden een proces waarin we steeds een nieuw stapje zetten. Van hem heb ik geleerd hoe belangrijk veiligheid en vertrouwen zijn voor een kind.

Kinderen leren mij hoe belangrijk het is om je te verbinden met elkaar, om zo kracht te geven en kracht te krijgen. Samen kom je verder!

 

Tot slot een citaat van Kahlil Gibran over kinderen:

´Je moogt proberen hun gelijk te worden, maar tracht hen niet aan je gelijk te maken´.
Uit: ´De Profeet´

 

 

 

 

 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Bedrijfsgegevens

 

Balans in je gezin

Annita Lameris-v.d. Wetering

Kadoelen 18

8326 BB Sint Jansklooster

Tel.: 06 – 1512 8340

KvK-nummer: 67306446

 

Facebook


LinkedIn