Je hebt van die dagen dat alles al meteen verkeerd lijkt te gaan. Dan maakt het nogal wat uit hoe je reageert. Hoe dat werkt, wil ik je duidelijk maken met het verhaal over mijn zoon en zijn pet. Ik laat je twee voorbeelden zien van hoe het had kunnen verlopen. Dat de reactie van mijn zoon voornamelijk afhing van  hoe ik op hem reageerde. Dat de reactie in voorbeeld 1 wel begrijpelijk is, maar niet heel handig. Dat het in voorbeeld 2 duidelijk beter afloopt, puur omdat ik er in dat voorbeeld anders mee om ga. Ik denk anders, daarom reageer ik anders en dus reageert mijn zoon anders.

 

Hier volgen de beide voorbeelden:

 

 

Voorbeeld 1

 

Het is donderdagochtend 7.35 uur. Tim moet om 7.50 uur met de bus naar school, hij is nog steeds niet beneden.

O, daar komt hij.

‘Mam, ik ben mijn pet kwijt’.

 

O nee hè, uitgerekend vandaag is hij zijn pet kwijt Die pet is heel erg belangrijk voor hem, zonder dat ding gaat hij niet naar school. Ik heb zelf cursus en moet een half uur later met de bus, dus het zou wel handig zijn als alles gesmeerd verliep vanochtend. Niet dus. Rustig blijven!

 

‘Ga hem dan zoeken’.

‘Dat heb ik gedaan, maar ik kan ‘m niet vinden!’

‘Maar je legt ‘m altijd op de piano als je uit school komt en neemt hem ’s avonds mee naar boven. Waarom heb je dat gisteren niet gedaan?’

‘DAT WEET IK NIET!!!’

Ik raak geïrriteerd, ik verlies de controle!

 

Dit loopt dus helemaal uit de hand, maar dat kan ik niet gebruiken!!

 

‘Ga nog maar even goed zoeken en anders ga je maar een keer zonder die pet op naar school.’

‘NEE!!!’

Tim duikt met z’n gezicht voorover in de bank.

 

O nee, daar heb je ’t al. Ik wil dit allemaal nu niet!

 

‘Ik ga wel even zoeken, maak jij dan je broodtrommel klaar en ga eten.’

Geen reactie.

Ik trek hem uit de bank en na veel gesoebat van mijn kant gaat hij aan de slag. De bus heeft hij intussen gemist, maar daar lijkt hij niet mee te zitten.

Vlug ga ik naar boven en na een tijd zoeken vind ik de pet… bij het drumstel in de logeerkamer. Ik ren naar beneden en geef Tim z’n pet. Samen lopen we naar de bushalte. We zwijgen allebei, hij wil niet naast me zitten. Ik kan mijn aandacht die ochtend maar moeilijk bij de cursus houden. Pas halverwege de ochtend lukt me dat.

 

 

Voorbeeld 2

 

Het is donderdagochtend 7.35 uur. Tim moet om 7.50 uur met de bus naar school, hij is nog steeds niet beneden.

O, daar komt hij.

‘Mam, ik ben mijn pet kwijt’.

 

Dat komt slecht uit vandaag. Ik moet zelf een half uur later met de bus naar cursus. Die pet is heel erg belangrijk voor hem, zonder dat ding gaat hij niet naar school. Het zal ons geen van beiden helpen als ik in de stress schiet. Rustig blijven dus.

 

‘Heb je goed gezocht?’

‘Ja, maar ik kan ‘m nergens vinden.’

‘Je legt ‘m altijd op de piano als je uit school komt en neemt hem ’s avonds mee naar boven. Denk eens na, heb je dat gisteren ook gedaan?’

‘Dat weet ik niet meer.’

‘Je bent na schooltijd nog bij Jan geweest, heb je ‘m daar soms laten liggen?’

‘Ik weet het echt niet.’

‘Nou, dan zit er niks anders op, ga maar even naar Jan. Kijken of-ie daar ligt. Je moet dan wel bedenken dat je de bus waarschijnlijk gaat missen. Ik maak intussen je broodtrommel klaar.’

 

Het komt wel goed, echt.

 

Een tijdje later is Tim terug, zonder pet.

‘Lag-ie niet bij Jan?’

‘Nee.’

‘Nou, dan moet dat ding toch ergens boven liggen, ga nog maar even zoeken.’

Triomfantelijk staat Tim even later in de keuken, mèt z’n pet op.

‘Hij lag in de logeerkamer, bij het drumstel.’

‘Ja hoor, wie legt nou z’n pet bij het drumstel neer…’

Tim lacht, hij is weer helemaal ontspannen.

Even later lopen we samen naar de bushalte. Mijn cursus begint met een rondje: jouw ‘parel’ van vanochtend. Glimlachend vertel ik hoe goed het vanochtend ging met Tim die z’n pet kwijt was, doordat ik zo rustig bleef, ook van binnen…

 

 

Eén van de twee voorbeelden is echt gebeurd. Welke? Laat ik dit zeggen: ik had inmiddels al geleerd dat mijn reactie echt verschil maakt!

 

 

Vind jij dat soms knap lastig om rustig te reageren? Wil je het wel graag, maar lukt het niet? Of kun je wel wat tips gebruiken als het om opvoeden gaat? Vraag dan nu een gratis sessie bij mij aan. We bellen elkaar en je krijgt dan 20 minuten van mijn tijd, waarin je alle vragen mag stellen die je hebt.

 

 

ja ik wil een gratis sessie

 

 

Het is gratis, maar toch geef je mij ook iets. Uit wat je mij vertelt, haal ik veel informatie over wat ouders bezighoudt. Zo blijf ik op de hoogte van wat er vooral speelt. Een win-win situatie dus: we helpen elkaar. En mocht het nodig zijn, dan kunnen we samen kijken of ik nog meer voor je kan betekenen.

 

Lijkt dat je wat: elke week lezen over alles wat met opvoeding te maken heeft? Gratis in je mailbox? Meld je dan nu aan, zo hoef je niets te missen:

 

 

ja ik meld me aan