Hij had het wéér gedaan, mijn zoon. Bij het tafel dekken de houten stoel niet op de plek van zijn broer gezet. Die, en dat wist hij, heel graag op die stoel zat. Maar gelukkig had ik het gezien. Ik zei tegen hem: “Ruil dat even om, je weet dat hij graag op de houten stoel zit.” “Maar waarom dan Mam? Hij kan toch ook wel eens op een andere stoel zitten?” En ik legde hem uit (voor de zoveelste keer) dat zijn broer het fijn vond als alles altijd hetzelfde was, dat het maar een kleine moeite was en dat we zo een hoop gedoe konden voorkomen.

 

Meesters in spiegelen
Eerlijk is eerlijk: ik heb er vaak om gezucht. Werd er wel eens moe van. Het irriteerde me ook vaak. Waarom moest ik het keer op keer uitleggen? Inmiddels heb ik geleerd dat kinderen vaak doen wat ze doen met een reden. Soms bewust, vaak onbewust. Ze zijn meesters in  spiegelen en confronteren. En ze kunnen heel goed regelen dát te krijgen waar ze behoefte aan hebben. Mijn zoon had behoefte aan uitleg en wilde het snappen. En zolang hij het niet snapte, bleef hij dingen doen als stoelen anders neerzetten.

 

Muurtje
Tegelijk hield hij mij een spiegel voor: waar had ik het eigenlijk voor nodig, waarom gaf ik toe aan de wens van zijn broer? Bouwde ik niet teveel een muurtje om hem heen? Ik wist eigenlijk wel dat ik te beschermend bezig was, daarom irriteerde het mij ook zo dat hij precies dáár de vinger bij legde.

 

Wat wil je kind zeggen?
Sommige kinderen zijn daar echt heel goed in. Ze triggeren precies dat wat jij eigenlijk zou moeten veranderen. En het is altijd goed om, vooral bij gedrag waar je je aan ergert bij je kind, je af te vragen: waarom zou hij of zij het doen? Moet ik iets aanpakken of opruimen bij mezelf? Wil hij alleen maar bevestiging? Of is het haar niet helemaal duidelijk en moet ze nog iets leren? Kortom: wat wil dit kind mij zeggen?

 

Waar legt je kind de vinger bij?
Wanneer je je er bewust van bent dat dit vaak zo werkt, let dan eens op. Je merkt vanzelf dat je heel goed weet wat er aan de hand is, waar je kind de vinger bij legt. Het kan zijn dat je het moeilijk vindt of confronterend. Wat je dan moet bedenken, is: hij of zij gaat net zolang door totdat je het aanpakt. Want soms weten kinderen beter wat je nodig hebt dan jij…

 

Serieus nemen
Vaak is benoemen al genoeg. Bijvoorbeeld: “Je hebt gelijk, ik ga het anders doen”;  “Dit is iets tussen Oma en mij, daar hoef jij verder niets mee.” Of:  “Je had het al gemerkt, ik zit niet zo lekker in mijn vel vandaag, ik zal proberen dat niet op jouw af te reageren.” Met zulk soort opmerkingen laat je zien dat je je kind serieus neemt. Moeilijk? Je kunt het oefenen. En dan zul je merken dat het steeds beter gaat.

 

 

Denk jij nou: hier wil ik meer over weten. Of: ik wil er graag hulp bij! Vraag dan nu bij mij een gratis sessie aan. We bellen en je krijgt dan 20 minuten van mijn tijd, waarin je al je vragen kunt stellen. En ik geef je minstens twee waardevolle opvoedtips, die je meteen kunt toepassen. Ik zou zeggen: maak er gebruik van!

 

 

ja ik wil een gratis sessie

 

 

Het is gratis, maar toch geef je mij ook iets. Uit wat je mij vertelt, haal ik veel informatie over wat ouders bezighoudt. Zo blijf ik op de hoogte van wat er vooral speelt. Een win-win situatie dus: we helpen elkaar. En mocht het nodig zijn, dan kunnen we samen kijken of ik nog meer voor je kan betekenen.

 

Lijkt dat je wat: elke week lezen over alles wat met opvoeding te maken heeft? Gratis in je mailbox? Meld je dan nu aan, zo hoef je niets te missen:

 

 

ja ik meld me aan