Vorige week liep ik samen op met een collega. We werken allebei als begeleider van een jongen met autisme. We vertelden elkaar onze ervaringen en hij zei: “Ik denk zó vaak: wie leert wie nou wat?”

En hij had gelijk. Ik denk dat ook heel vaak. Want ik ga bijna elke keer naar huis met dat bijzondere gevoel: ik heb iets geleerd, ik heb iets gekregen. Wat is het toch een groot voorrecht om met deze kinderen te werken!

 

Wat ik onder andere geleerd heb, is dat het goed is naar kinderen te luisteren.
Ze kunnen vragen stellen die je terugbrengen naar de essentie van het leven. Of die je confronteren met je eigen vastgeroeste patronen.
Soms gaat dat luisteren op een andere manier, omdat een kind niet of niet goed kan praten. Dan is het een kunst om echt te begrijpen wat een kind wil zeggen.

Ik heb ook geleerd dat het de moeite waard is kinderen de ruimte te geven hun eigen pad te volgen. En daarin met hen mee te gaan.
Met Contactgericht Spelen en Leren doe ik dat vaak letterlijk: pakt het kind een trommeltje, dan pak ik er ook één en doe mee. Gaat het kind op de trampoline springen, dan ga ik er ook op. Leuk is dat!
Wat dan ontstaat is: echt contact. We doen iets samen. Dat schept ruimte voor inbreng van mijn kant, wanneer het veilig genoeg is.

 

Kinderen zijn verrassend echt. En ze hebben mij geleerd dat ik dat maar beter ook kan zijn. Zo was ik aan het werk bij een jongen en hij daagde mij op allerlei manieren uit. Gooide gierend van de lach alle speelgoeddozen om en deed het vervolgens nog een keer nadat we alles hadden opgeruimd. Was de hele tijd ‘in de contra’, met een brede grijns op zijn gezicht. Ik dacht: wat is er toch met hem? Totdat ik mezelf afvroeg: kan het ook aan mij liggen? En ik zei tegen hem: “Je hebt natuurlijk allang gemerkt dat ik niet zo lekker in m’n vel zit vandaag. En ik maar niks zeggen hè? Dat wil je me natuurlijk duidelijk maken. Ik heb de boodschap begrepen hoor! Ik zit niet zo lekker in mijn vel, omdat er thuis iets is gebeurd. Maar daar hoef jij verder niks mee en ik ga het nu parkeren, want ik wil er vanmiddag helemaal voor jou zijn.” Het uitdagende gedrag was meteen over. Hij wilde alleen maar serieus genomen worden en hij wilde mijn volle aandacht. Dat was alles.