Er was eens een jongetje dat een konijn had. Hij had veel plezier van het beestje en het was dus ook enorm schrikken toen het op een dag dood in zijn hok lag. Hij was erg verdrietig. Zijn vader zei: “Niet huilen jongen, vanmiddag gaan we samen naar de dierenwinkel om een nieuw konijn te kopen.”

 

Goed bedoeld
De reactie van deze vader was ongetwijfeld goed bedoeld. Toch vergat hij een belangrijk ding: het verdriet van zijn zoontje om dat dode konijn. Hij ging voorbij aan het echte probleem van zijn kind. Dat herken jij misschien ook wel, dat je meteen een oplossing gaat zoeken en vergeet aandacht te geven aan wat er eerst is, bijvoorbeeld verdriet.

 

Andere voorbeelden:

-Je kind vertelt dat het op het schoolplein geslagen is door een ander kind. Jouw reactie: dat hoef je niet op je te laten zitten, de volgende keer sla je maar terug! Je geeft advies.

 

-Je kind wil niet meer naar zwemles omdat hij/zij niet door het gat durft te zwemmen. Jij zegt: “Kom op, je vond zwemmen toch zo leuk? Niet zeuren, je leert het vanzelf!” Je ontkent het probleem.

 

-“Mam, ik ben mijn kettinkje kwijt, die mooie met dat hartje, weet jij misschien waar ik het heb gelaten? Ik kan het nergens vinden!” Jij gaat er heel hard op zoek naar. Je neemt het probleem over.

 

Snel oplossen
Nogmaals, zulke reacties zijn goed bedoeld en ook wel begrijpelijk. Want wat je graag wilt, is dat de problemen van je kind zo snel mogelijk worden opgelost. Maar je vergeet dan te kijken naar de behoeftes van je kind.

 

Behoefte
Waar hebben kinderen dan het meest behoefte aan? Naast basisbehoeften als eten, drinken en onderdak, hebben kinderen ook behoefte aan veiligheid, liefde en geborgenheid. En wat daarnaast heel erg belangrijk is: de behoefte aan erkenning. Dat je laat merken aan je kind: ik zie jou, ik hoor jou.

 

Actief luisteren
Dat vraagt om actief luisteren. Hoe doe je dat? Je luistert met je volle aandacht bij je kind. Je oordeelt niet, luistert alleen. En als je reageert, laat je merken dat je snapt wat er in je kind omgaat. Je benoemt dat.

 

Wat zeg je dan

-Dus tegen je kind dat huilt om zijn dode konijn, zeg je: “Ach kom maar even hier bij me zitten, je bent verdrietig hè, omdat je konijn dood is.”

 

-En tegen je kind dat geslagen is, kun je zeggen: “Dat was niet leuk hè, het zal wel pijn gedaan hebben!”

 

-Tegen je kind dat niet naar zwemles durft, zeg je: “Je vindt het denk ik erg spannend, dat snap ik wel.”

 

-Je reactie op de verloren ketting: “Dat is echt vervelend voor je, ik weet hoe speciaal het voor je is.”

 

Jij snapt mij
Het gaat er dus vooral om dat je eerst stilstaat bij de gevoelens van je kind over zijn of haar probleem. En die eerst benoemt. Een kind merkt dan: mamma en pappa snappen mij. Daarna kunnen jullie alsnog samen kijken naar een oplossing.

 

En dan kan het gebeuren dat je kind graag mee gaat naar de winkel voor een nieuw konijn, maar het kan ook maar zo zijn dat hij/zij zegt: nee, ik hoef geen nieuwe, het is goed zo.

 

(Ik heb me bij het schrijven van dit blog laten inspireren door Kiind Magazine: kijk op https://kiind.nl/gordon-behoefte-van-kinderen/)