“Het is elke avond hetzelfde liedje. Onze dochter wil niet naar bed en rekt eindeloos het ritueel bij het naar bed brengen. En als ze er dan eindelijk in ligt, komt ze er om de haverklap weer uit. Elke keer met een nieuw smoesje: het dekbed ligt niet goed, er zit een monster in de kamer, ze wil nog een allerlaatste kusje… We komen zo niet aan onszelf toe ’s avonds en zijn er eigenlijk goed zat van.  Maar hoe lossen we dit op?”

 

Sleutel
Ik denk dat het probleem dat deze moeder schetst, herkenbaar is voor veel ouders. En hoewel het lijkt alsof het kind een probleem heeft, is het vaak een probleem van ouders en kind samen. De sleutel voor een oplossing ligt bij de ouders. Twee dingen zijn daarbij heel belangrijk:

• Veiligheid bieden door grenzen te stellen;
• je eigen gedachten en handelen veranderen.

 

Veiligheid
Slapen is belangrijk voor ieder mens, maar zeker voor kinderen. Ze moeten elke dag enorm veel verwerken en goed slapen helpt daarbij. Maar als je een kind bent, kan het ook best spannend zijn om te gaan slapen. Ga maar na: je wordt alleen achtergelaten in je slaapkamer, pappa en mamma zijn er niet. Een kind kan zich dan heel bang en verlaten voelen. Daarom is het belangrijk dat ouders veiligheid bieden door grenzen aan te geven: hierbinnen is het veilig voor jou. Een kind moet dat leren: de dag afsluiten en zich overgeven aan de slaap.

 

Vast ritueel
Daar kunnen ouders bij helpen door een vast bedritueel te bieden en daar niet van af te wijken. Zorg ervoor dat smoesjes zoveel mogelijk zijn ‘afgevinkt’: plassen, iets drinken, kusje. Sommige kinderen hebben genoeg aan een kort ritueel: pyjama aan, tandenpoetsen, verhaaltje lezen, (gebedje) zingen en dan slapen. Andere kinderen hebben wat meer nodig, willen ook nog vertellen over de dag en even lekker tegen je aan liggen. Het helpt om dit dan aan een bepaalde tijd de koppelen. Begrens dit allemaal door niet toe te staan dat het kind het oprekt. Er is echt verschil tussen de tijd nemen en toestaan dat je kind tijd rekt. In het eerste geval heb jij de regie, in het tweede geval je kind. Neem zelf de regie (weer) in handen.

 

Toch uit bed
Maar dan. Dan komt je kind alsnog uit bed en niet één keer, maar vaker. Een kind heeft dan erkenning en stevige kaders nodig. Als je je kind erkenning geeft, kan het loslaten. Als je je kind kaders geeft, voelt het zich veilig. Hoe doe je dat?

• Zorg voor rust voordat je kind naar bed gaat (zeker een uur van tevoren)
• Houd het bedritueel kort
• Vertel dat je snapt dat je kind nog niet naar bed wil of dat je kind het spannend vindt alleen te blijven
• Vertel je kind dat hij/zij absoluut niet uit bed mag komen
• Eventueel kun je in de buurt van de slaapkamer blijven, bijv. de was ophangen op de overloop of een ander klusje doen, maar reageer niet op je kind als hij/zij om je roept
• Ga elke 5 minuten bij je kind kijken, zeg dan zo min mogelijk, maak even contact door een aai over het hoofd en zeg dat je over 5 minuten terugkomt.
• Als het kind iets wil vertellen, geef je aan: morgen mag je weer vertellen, het is nu tijd om te gaan slapen.
• Komt je kind toch uit bed, breng hem/haar dan meteen weer terug, zonder al teveel aandacht hiervoor (aandacht is beloning van het gedrag)
• Ga net zolang door met om de 5 minuten kijken, totdat je kind slaapt.
• Na een week kun je om de 10 minuten proberen, na nog een week om de 15 minuten.
• In de meeste gevallen is het probleem hiermee opgelost.

 

Eigen houding
Je kunt als mamma of pappa ook nog iets doen aan je eigen houding. Je wilt ’s avonds graag rust en tijd voor jezelf. En dan is de verleiding groot om de kinderen vlug-vlug naar bed te brengen. Je denkt: “Ik zal blij zijn als ze erin liggen”, je bent dus in gedachten al bij ‘straks’. Dat voelt je kind onmiddellijk en ik hoef je niet te vertellen dat dat averechts werkt. Gun jezelf en je kind de rust door te tijd te nemen voor het naar bed brengen. Geef je kind jouw volle aandacht. Bedenk bijvoorbeeld hoe waardevol het kan zijn voor jullie band, wanneer je de tijd neemt even echt te luisteren naar de verhalen van je kind en nog even te knuffelen. En een andere helpende gedachte is: “Straks kan ik tevreden op de bank neerploffen in plaats van gefrustreerd.”

Ik wens jou en je kind(eren) veel fijne momenten toe bij het naar bed brengen, met veel liefdevolle aandacht!