“Ze wil altijd de regie hebben, daar komt het op neer”, vertelde een moeder mij. Ze had het regelmatig te stellen met haar dochter. Toen ze dit had gezegd, was ze even stil en dacht na. Toen kwam het besef binnen: “Maar ìk ook!” En daar botste het. Want ze waren het natuurlijk meestal niet eens met elkaar.

 

Rood
We gingen het onderzoeken. Ik gebruikte er de methode “Teken je Gesprek” bij. Het onderwerp kwam in het midden van een groot wit papier te staan. De gedachtes die ze kreeg wanneer zij en haar dochter weer eens in de clinch lagen, schreef ik er in rood onder. Rood, want ze waren meestal niet-helpend. Ik tekende er rode cirkels omheen en gedachtenbolletjes naar het onderwerp. Daaronder schreef en tekende ik de gevoelens die dat opleverde. En tenslotte wat er dan gebeurde. Dat was nogal heftig: “Ik schreeuw tegen haar, ik loop weg en smijt met de deuren. Het gevolg is dat we ons allebei ellendig voelen en dat de situatie niet is opgelost.”

 

Groen
Ze vond het nogal confronterend, nu het zo ‘in geuren en kleuren’ op papier stond. Heel eerlijk had ze alles benoemd, maar het kwam wel binnen. Gelukkig konden we er ook een ‘groene’ kant tegenover zetten. Er was nog ruimte op de bovenste helft van het papier. “Wat kun je óók denken?” vroeg ik haar. Toen bleek dat er heel veel positieve gedachten te bedenken waren. En daar hoorden vervolgens ook positieve gevoelens bij. Met als resultaat: “Ik accepteer dat zij de regie heeft en vertrouw erop dat het dan óók goed komt, zodat er geen issues ontstaan.” We sloten af met acties die ze ging ondernemen én het in kaart brengen van kwaliteiten en vaardigheden die ze daarbij kon gebruiken.

 

Conclusie
Misschien vraag je je nu af of het de bedoeling is dat ouders hun kinderen alles laten bepalen. Dat is niet zo. In dit voorbeeld onderzocht de moeder wat er zou gebeuren als ze de regie uit handen zou geven. En ze kwam erachter dat dan de wereld niet vergaat. Vandaar de slotconclusie. Maar dit is geen algemene regel voor kinderen die altijd de regie willen hebben.

 

Balans
Het is wél een feit dat elk kind een eigen wil heeft. En dat is maar goed ook. Je kind is namelijk een zelfstandig persoon. Waar het om gaat, is dat je als moeder of vader de balans zoekt tussen geven en nemen. Een kind dat altijd de regie krijgt, leert niet om te gaan met leiding accepteren van anderen. Dat kan later knap lastig zijn… Een kind dat nooit de regie krijgt, kan problemen krijgen met voor zichzelf opkomen. Dat wil je ook niet.

 

Strijd
Hoe pak je het dan aan? Deze vraag is zeker van belang bij kinderen met een pittig karakter, die vaak een sterke eigen wil hebben. Voor hen is het extra moeilijk de regie uit handen te geven. Zij gaan ook vaker de strijd aan dan kinderen met een minder sterke eigen wil. Maar vroeg of laat heb je bij elk kind te maken met een botsing tussen jullie tweeën. Omdat jullie allebei iets anders willen.

 

Behoeftes
Het draait om behoeftes. Vraag je af: wat zijn mijn behoeftes en wat zijn de behoeftes van mijn kind? Als je geen rekening houdt met de behoeftes van je kind, wals je over hem/haar heen. Maar jij hoeft op jouw beurt ook niet teveel mee te gaan met je kind, want dan ga je voorbij aan je eigen behoeftes. Dan word je grenzeloos en daar zijn jullie geen van beiden bij gebaat. Dus daar waar het botst op de een of andere manier, kunnen jullie samen onderzoeken: hoe kunnen we een oplossing vinden die voor ons allebei goed is? Let dan op de volgende dingen:

 

• Bedenk waaróm een kind graag de regie wil hebben. Zelf de regie in handen hebben, geeft een gevoel van controle. Controle zorgt voor meer rust en overzicht. En precies daar heeft je kind behoefte aan. Als je snapt dat het zo werkt, kun je het beter van je kind accepteren.
• Laat je kind kiezen, daar waar het kan. Zoveel mogelijk. Jij bepaalt de kaders waar binnen dat gebeurt. In de alledaagse praktijk kun je je kind zó vaak keuzes geven. Een keuze uit twee dingen werkt dan het beste. En daarmee kader je het meteen in. Bijvoorbeeld: Wil je thee of ranja, wil je deze kleren aan of toch dat andere setje, enz.
• Laat je kind de gevolgen zelf ervaren. Wil je kind perse een korte broek aan naar school, terwijl het best koud is? Je kind zal het vanzelf merken: brrr, koude benen! Je kunt dan zeggen: Het is jouw beslissing, voor de zekerheid doe ik een lange broek/legging in je tas.
• Geef je kind erkenning. Erg belangrijk wanneer je kind boos of verdrietig reageert, wanneer het niet gaat zoals hij/zij wil. Maak even contact, benoem het gevoel en toon begrip. Een kind dat zich begrepen voelt, kan veel makkelijker meebewegen met jou.
• Leg (kort) uit waarom het gaat zoals jij wilt. Als je kind het begrijpt, kan hij/zij het beter accepteren.
• Help je kind dingen te overleggen en te vragen, in plaats van af te dwingen. Geef zelf het voorbeeld hoe je dat doet.
• Help je kind om te gaan met Dingen gaan nu eenmaal niet altijd zoals jij wilt. Iedereen moet wel eens ‘slikken’.
• Luister naar je kind – waarom wil hij/zij eigenlijk iets wel of niet? Als je de reden weet, is de oplossing misschien wel super simpel en hoeft er helemaal geen strijd te ontstaan.

 

Welkom
Tot slot nog een vraag: Heb jij dezelfde strijd als de moeder die ik aan het begin van dit stuk noemde? Dat jij zelf de regie niet of moeilijk uit handen kunt geven en je kind ook niet? Je bent van harte welkom om dit met me uit te zoeken. Het zal je verrassen wat het je op gaat leveren, dat beloof ik je! Neem gerust contact met me op.

 

Eerst een  gratis sessie  proberen? Prima! We bellen en je krijgt dan 20 minuten van mijn tijd, waarin je al je vragen kunt stellen. En ik geef je minstens twee waardevolle opvoedtips, die je meteen kunt toepassen. Ik zou zeggen: maak er gebruik van!