“We gaan erom raden. Wie raadt in welke hand de mooie steen zit, mag ‘m hebben.” We hadden als gezin ergens in een bos gewandeld en waren aanbeland bij een natuur-informatiecentrum. Er was een zandbak waar onze twee zonen edelsteentjes konden opgraven. Het was hun niet zo goed gelukt en ik hielp een handje mee. Ik vond een hele mooie. En ze wilden ‘m allebei heel hebben. Daarom gingen we erom raden.

 

 

Drama
De jongste won het raadspelletje en het andere kind was teleurgesteld. Wat zeg ik: hij begon een enorm drama te schoppen. Woest was hij  en hij wilde niet eens mee lopen naar de auto. Uiteindelijk stapte hij dan toch in, maar hij bleef boos, ook lang nadat we thuis waren. Onze jongste zoon zei zachtjes tegen mij: “Hij mag de steen wel hebben”. Ik zei: “dat gaan we niet doen, jij hebt hem eerlijk geraden. En zal ik je nog eens wat zeggen? Je mag ervan gaan genieten, ondanks dat je broer zo boos is. Dat hoef jij niet over te nemen.”

 

 

Gedoe
Op dat moment maakte ik de goede keuze. Ik gaf niet toe aan de bui van de oudste. Maar het is me vaak overkomen dat ik als moeder toegaf aan mijn kinderen, terwijl ik eerst nee had gezegd. Soms was ik moe en soms had ik geen zin aan gedoe. Ik wilde dan voorkomen dat mijn kinderen drama zouden schoppen. (En daar waren ze best goed in).

 

 

Strijd
Ik merk dat veel ouders hiermee worstelen. Ze willen de strijd niet aangaan met hun kind, omdat ze de sfeer goed willen houden. Ten diepste willen ze graag aardig gevonden worden. Ze beseffen niet dat het bij opgroeien hoort: een kind hoort de strijd aan te gaan. Want een kind moet nog veel dingen leren.

 

 

En zonder strijd gaat dat niet. Want hoe moet een kind leren:

• Om te gaan met teleurstellingen
• Een ander iets te gunnen
• Anderen te helpen
• Voor zichzelf op te komen
• Respect voor anderen te hebben en voor hun spullen
• Verantwoordelijkheid te nemen
• Zelfstandig te worden

Als wij als ouders hen alles toestaan wat ze willen en een muurtje om hen heen bouwen?

En ja, dan ‘knalt’ het soms in huis. En nee, dat is niet leuk.

 

 

Regie
In sommige gezinnen is zo een patroon ontstaan waarin in feite de kinderen de regie hebben overgenomen van de ouders. Dat leidt niet alleen tot gevoelens van onmacht bij de ouders, het is ook nadelig voor de kinderen. Hoe kan een kind zo ooit leren dat de wereld niet alleen om hem of haar draait? Wordt zo’n kind eigenlijk wel een leuke volwassene?

 

 

Besef
Neem als ouders de leiding! Als vader of moeder kun je in hoge mate het gedrag van je kind bepalen. Het is jullie taak als ouders om je kinderen op te voeden tot volwassenen die een zinvolle bijdrage kunnen leveren aan de samenleving, inclusief de vaardigheden die ik eerder noemde. Als je dit beseft, is het eerste stuk leiding nemen al begonnen.

 

 

Erkenning

Wat je dan verder kunt doen, is begrip tonen voor je kind, door het erkenning te geven. Bedenk: wat is zijn of haar behoefte? Speel daarop in en benoem die, zodat je kind zich begrepen voelt. Maak bijvoorbeeld duidelijk dat je kind best teleurgesteld mag zijn en leg uit dat de dingen niet altijd lopen zoals je zou willen. Doe dat op een liefdevolle en duidelijke manier. Aangepast aan de leeftijd van je kind (hoe jonger het kind, hoe minder woorden).

 

 

Combinatie
Het gaat dus om de combinatie van leiding nemen en begrip tonen. Zo houd je verbinding met je kinderen en geef je ze veiligheid door liefdevol en duidelijk te zijn.