Ken je dat? Dat je naar je kind kijkt en een mini-versie van jezelf of van je partner ontdekt? De manier waarop je dochter lacht – precies zo doe jij het ook. Dat loopje van je zoon, je herkent er precies zijn vader in. En soms hoor je ze praten en denk je: het is alsof ik mezelf hoor! Je kunt er meestal om lachen, het is vaak grappig en ook leuk natuurlijk. Je kind als spiegel.

 

Spiegel
Het is niet altijd leuk. Bijvoorbeeld als jij onrustig bent of boos en je kind dat overneemt. Neem je kind maar eens mee naar een verjaardag waar je zelf helemaal geen zin in hebt. Maar je moet wel je gezicht laten zien. Je vertelt dat niet aan je kind, doet zo gewoon mogelijk. Je hebt dan een bepaalde spanning bij je en je kunt er gif op innemen dat je kind dat aan jou laat zien door zijn of haar gedrag. Je kind houdt jou de spiegel voor en zegt daarmee: ik heb het toch wel gemerkt, ook al heb jij niks gezegd.

 

Trigger
Dit kan nog een tandje dieper gaan. Dat je kind signalen afgeeft die rechtstreeks te maken hebben met iets van jou waar je mee aan de slag moet. Dan kan het gebeuren dat je kind heel vaak erg boos is. Je probeert je kind te helpen. Maar het gaat niet over. Integendeel, het lijkt zelfs erger te worden. En je merkt ook nog eens dat jij er steeds behoorlijk geïrriteerd van raakt. Wanneer dit speelt: het gaat niet over en het werkt als een trigger, dan is het goed om te onderzoeken of het probleem misschien bij jou ligt.

 

Boodschap
Kinderen voelen de emoties van hun ouders vaak feilloos aan, maar weten nog niet zo goed hoe ze dit hun ouders duidelijk moeten maken. En dan hoeft het niet alleen om boosheid te gaan. Het kan net zo goed gaan om onzekerheid, verlegenheid, faalangst of je afgewezen voelen. Noem het maar op. Natuurlijk is het niet perse zo dat wanneer je kind bang, onzeker of verlegen is, dat altijd met jou te maken heeft. Toch: let er maar eens op. Kijk eens eerlijk naar jezelf wanneer je je zorgen maakt over je kind. Zit er niet ook voor een deel een boodschap voor jou in?

 

Twee stappen
Wanneer je tot de conclusie komt dat je kind je inderdaad iets wil vertellen, is het tijd voor het nemen van twee stappen:

• Stilstaan bij jezelf
• Stilstaan bij je kind

In die volgorde. Het is hierbij goed te beseffen dat het echt niet helpt om tegenover je kind te doen alsof er niets aan de hand is. Je kind weet namelijk allang dat er wél iets is! Besef ook dat je kind net zo lang doorgaat met de spiegel voorhouden, totdat jij er iets mee doet.

 

Begin bij jezelf
Begin dus bij jezelf, geef eerst jezelf erkenning. Ga na wat je precies voelt en bedenk wat jij  nodig hebt. Want pas wanneer je jezelf erkenning kunt geven en eerlijk onder ogen kunt zien wat er aan de hand is, kun je je kind de erkenning geven die hij of zij nodig heeft. Zoek zo nodig iemand die jou kan helpen. Al is het alleen maar iemand die naar jouw verhaal luistert.

 

Waarheid
Benoem het dan naar je kind toe. Je hoeft niet alles precies uit te leggen, maar je kunt je kind wel de waarheid zeggen, in voor hem of haar begrijpelijke woorden. Je zegt dan bijvoorbeeld: “Ik ben  soms boos. Het heeft niks met jou te maken, dus jij mag het loslaten. Maar ik ga iemand zoeken die mij kan helpen niet meer zo boos te worden.” Of: “Ik ben ergens ongerust over, jij hebt dat gemerkt. We gaan het als grote mensen oplossen, jij mag gewoon kind zijn en gaan spelen. En je mag mij er altijd iets over vragen als je er nog iets over wilt weten.”

 

Kind zijn
Je kind kan pas onbezorgd kind zijn, als het niet meer het gevoel heeft dat hij of zij voor jou moet zorgen. En dat kan pas, als jij het aan bent gegaan en dat aan je kind hebt duidelijk gemaakt. Dan kan je kind stoppen met spiegelen.