Ze waren er maar druk mee, deze jonge ouders. Elke avond tot een uur of 10 in de weer met een kind dat echt niet ging slapen. Het jongetje was 1,5 jaar oud en wist zijn ouders goed bezig te houden. Totdat ze besloten dat ze dit niet langer wilden. En het bleek verrassend goed te gaan. Een week de kiezen op elkaar, duidelijk zijn en beslist. Dat was alles. Daarna konden ze hem gewoon rond een uur of 7 in bed leggen. En ging hij gewoon slapen.

 

Patroon
We hadden iets vergelijkbaars zelf meegemaakt, mijn man en ik. Onze derde zoon, hij had autisme, kreeg op een gegeven moment wel érg veel gedaan. Alles moest op zijn manier. Het hele gezin begon eronder te lijden. Het was een patroon geworden, maar we konden het zelf niet veranderen. Met hulp van een professional hebben we het doorbroken. En ook hier weer bleek het vrij simpel. Het had vooral met onszelf te maken.

 

Aan de bak
Hoe dan, denk je nu misschien. Is het echt zo simpel? Nou, het is niet zoals in sommige tv-reclames. Dat je bij wijze van spreken maar met je vingers hoeft te knippen en alles is opgelost. Je moet echt wel ‘aan de bak’ en er moet bij jou ook echt iets veranderen. En dat kan confronterend zijn. Verandering kost strijd en tijd én je moet het volhouden. Daarna pas gaat het beter.

 

De hobbels die je moet nemen, zijn:

 

• Het is confronterend wanneer je inziet dat het eigenlijk aan jou/jullie ligt.
• Je mag een omslag maken in je denken en dat is even oefenen.
• Je mag ook een omslag maken in je manier van doen. Ongeduldig zijn, boos reageren of schreeuwen (als je dat al deed) hoeft helemaal niet. Duidelijk zijn kan ook op een rustige manier.
• Het kost tijd en energie. (Maar levert daarná natuurlijk tijd en rust op).
• In het begin kost het strijd: je kind zet een tandje bij, omdat hij/zij wil testen of je nu écht gaat doen wat je zegt. Misschien ga je uiteindelijk toch toegeven, dat gaat je kind uitproberen. Dan is het een kwestie van volhouden.

 

Hoe je het aanpakt:

 

• Onderzoek bij jezelf hoe jij reageert op een kind dat jouw grenzen overgaat (want dat is wat er aan de hand is).
• Geef je te snel toe? Om maar van het gezeur af te zijn? Of omdat je moe bent? Of… vul zelf maar in. Je weet dat dit jou uiteindelijk gaat opbreken. Dus neem nu het besluit: ik stop hiermee!
• Zorg dat je je eigen grenzen helder hebt. Dat je precies voor jezelf weet: tot hiertoe en niet verder.
• Als je je grens helder hebt, heb je het voor jezelf duidelijk, ook vanbinnen. Dat voelt je kind onmiddellijk en zij/hij zal dan veel makkelijker met jou meebewegen.
• Praat op een rustige, besliste manier tegen je kind. Vertel kort en duidelijk waar hij/zij mee mag stoppen. En uiteraard wat zij/hij wél mag doen of hoe het voortaan zal gaan.
• Gaat je kind in de weerstand? Maak dan contact, benoem dat je snapt dat het niet leuk is. En dat er morgen weer een nieuwe dag is/dat je soms dingen moet doen die niet zo leuk zijn/dat… Wanneer je kind zich begrepen voelt, kan hij/zij veel makkelijker de weerstand opgeven.
• Maak in je hoofd gedachtes die helpen. Dus in plaats van: “Ik ben hier zó klaar mee!” kun je denken: “Oké, hij/zij heeft nu even duidelijkheid van mij nodig.” Of: “Ik hou vol, het komt goed.” Dit soort gedachtes zorgt ervoor dat je positiever en dus krachtiger kunt zijn.

 

Wat het je oplevert:

 

• Rust! Rust in je hoofd en in je huis.
• Duidelijkheid voor iedereen.
• Een beter humeur en een betere sfeer.
• Meer energie.
• Je kind voelt zich veilig binnen de grenzen die jij geeft. En dat is precies wat hij/zij nodig heeft.

 

Wat ook heel belangrijk is wanneer het allemaal goed gaat na een tijdje: Bekrachtig dat. Benoem hoe fijn je het vindt dat je kind meteen is gaan slapen. Dat jullie daar allemaal blij van worden. Maak er sowieso een gewoonte van positief gedrag te benoemen. Dat stimuleert kinderen om daar meer van te laten zien. Probeer het maar, veel succes!