Welke herinnering wil jij achterlaten bij je kinderen? Hoe wil je dat ze over jou praten als ze volwassen zijn? Ik stel deze vraag met in mijn achterhoofd alles wat we meemaken op dit moment. We zijn met z’n allen geschiedenis aan het schrijven. Dat doen we eigenlijk altijd, maar deze tijd van crisis gaat ooit de geschiedenisboeken in. Onze kinderen zullen het zich later herinneren: “O ja, dat was toen, in 2020, toen het coronavirus de wereld in z’n greep hield. Ik weet nog dat…”

 

Blauwdruk
Hoe dat zinnetje afloopt, heeft veel te maken met hoe jullie daar als ouders mee omgaan. Ik bedoel dit: jullie manier van doen en spreken vormt je kinderen, hoe dan ook. Het geeft hen een blauwdruk mee van hoe om te gaan met tegenslagen, teleurstellingen en beperkingen. Wat is dan belangrijk?

 

Spanning
Toen mijn kinderen nog jong waren, maakten wij een moeilijke periode door. Dat had allerlei oorzaken, daar ga ik nu niet verder op in. Wat er bij ons als ouders gebeurde, was dat we ons nogal zorgen maakten. En dat gaf spanning. Onze kinderen reageerden daar op. Door bijvoorbeeld echt óveral ruzie over te maken. Door elkaar dwars te zitten als we aan tafel zaten. Zodat de maaltijden een ware beproeving werden.

 

Besef
Omdat wij als ouders gespannen waren, reageerden we boos. We schreeuwden dat de kinderen niet zo moesten schreeuwen. We stuurden ze voor straf naar hun kamers, waardoor zowel zij als wij boos bleven. Totdat het besef kwam. We keken als ouders elkaar op een dag aan en zeiden tegen elkaar: waar zijn we mee bezig? Is dit hoe wij met onze kinderen om willen gaan? Willen we dat ze later zeggen: mijn moeder was altijd boos op mij? Mijn vader begreep me niet?

 

Bespreken
Het zal je duidelijk zijn: dat wilden we niet. En we besloten het anders te gaan doen. We bespraken het met onze kinderen. Dat we zo niet verder wilden. En dat het ook niet goed was dat we het zo hadden gedaan. Dat we het anders gingen doen. We besloten dat, als de kinderen iets deden wat niet oké was, dat we dat duidelijk en beslist zouden aangeven. Maar dat we niet meer zouden schreeuwen of straffen geven die alleen maar verwijdering zouden brengen. We bespraken ook hoe het kwam dat er spanning was en dat wij als ouders op zoek waren naar een oplossing. Dat de kinderen gewoon kind mochten zijn.

 

Rust
Het gaf enorm veel rust. We konden de kinderen begrenzen zonder dat er strijd ontstond. Zonder dat er boosheid bleef sluimeren die op een gegeven moment tot een uitbarsting kwam. En dit soort rust gun ik iedere vader en moeder.

 

Verschil maken
In deze tijd zijn er best veel dingen die spanning geven. Er waart een virus rond. Er worden maatregelen afgekondigd die weerstand kunnen oproepen. De één zegt dit, de ander dat. En dat is enorm verwarrend. Kinderen merken dit ook. Hoe fijn is het dan als zij ouders hebben die het verschil gaan maken. Die de rust weten te bewaren. Die niet lopen te mopperen of te schelden op de regering. Die op een positieve manier praten over wat er gebeurt. Die insteken op: ondanks dat er veel dingen niet leuk zijn, we gaan er samen het beste van maken. En we zorgen goed voor elkaar. We gaan samen bedenken hoe we bijvoorbeeld 5 december net zo gezellig kunnen maken als andere jaren. En ook de andere feestdagen gaan we genieten van wat er is. In plaats van te klagen over wat er allemaal niet mag. Neem je kinderen erin mee: bedenk samen iets heel bijzonders om thuis te doen met Sinterklaas, Kerst en Oud en Nieuw. Ik weet zeker dat als het je lukt er op die manier mee om te gaan, ze zich precies dát zullen herinneren later.

 

Tot slot nog dit: geniet van elkaar. Nog bewuster dan anders.